Mit humanisty

Kiedy student filologii pozna nową osobę i odpowiada na pytanie „co studiujesz?”, zawsze słyszy to samo. Słyszy, że będzie nauczycielem. Że „czyli” będzie nauczycielem. Ten mit pokutuje niemal u każdego, bo przeciętny człowiek nie ma najmniejszego pojęcia, co na Boga można robić po studiach humanistycznych. Otóż możliwości jest tyle samo, co po każdych innych studiach – jeśli tylko nie siądziemy z założonymi rękami.

Czym się można zajmować jako humanista? Dla ludzi małej wiary najlepiej jest powpisywać w wyszukiwarce Wikipedii wszystkie znane nazwiska z telewizji, polityki, prasy i radia: jak najwięcej żyjących Polaków się tylko zna. Efekt mobilizacyjny będzie błyskawiczny. Oczywiste jest też, że szeroko rozumiane sławy medialne nie pracują same – każdej redakcji, każdej partii czy studio towarzyszy sztab niezbędnych ludzi pozostających w cieniu. Poza ośrodkami ogólnopolskimi są wreszcie lokalne stacje, stacyjki, gazety, gazetki i organizacje. Co więcej, każdy z tych wymienionych ośrodków ma mnóstwo działów, funkcji i odgałęzień a to pozwala znaleźć coś dla siebie. Są też wreszcie organizacje pozarządowe czy wszelkiej maści projekty, których istnienie opiera się tylko i wyłącznie na ambicji i kreatywności młodych ludzi.

Jeśli ktoś nie czuje się dobry w piśmie, zawsze może pozostać przy czytaniu. Praca edytora, wydawcy czy korektora czeka, i nawet na najniższym swoim poziomie otwiera drogę do dalszego rozwoju.

Osoby dobre w piśmie, ale mające problemów z pomysłami powinny szlifować języki i próbować tłumaczyć teksty. Zacny zawód tłumacza, zwłaszcza w kraju takim jak Polska (któż za granicą uczy się polskiego?) zawsze zajmuje ważne miejsce. Z kolei ci, którzy mają pomysły ale nie są dobrzy w piśmie powinni dla przykładu zainteresować się branżą reklamową. Minimum tekstu, maksimum przekazu.

Można też wreszcie, jak po każdym kierunku, pozostać na uczelni i robić literaturoznawczą karierę naukową. Wymaga to oczywiście wiele pracy i przede wszystkim pasji, ale nic tak nie satysfakcjonuje w życiu jak kariera wynikająca z zainteresowań.

Fakt, że za granicą język polski nie jest tym samym co angielski u nas nie znaczy, że dosłownie nikt nie jest zainteresowany jego nauką. Niemal na każdej uczelni europejskiej i amerykańskiej są zakłady slawistyki a w wielu krajach można znaleźć zwariowanych ludzi chcących uczyć się naszej zwariowanej gramatyki. Jest to właściwie praca nauczycielska, ale w wyjątkowym stylu native speakera. Różni się to od użerania z gimnazjalistami bo można zaszczytnie uczyć bardzo ciekawe osoby, takie choćby jak pracownicy ambasady.

Wszystko jest w naszych rękach. Problemem humanistów nie jest ich kierunek studiów tylko to, że najwyraźniej nie są dość zaangażowanymi humanistami. Powszechnym studenckim problemem bardzo przerażającym i poważnym jest to, że nie interesują się oni tak naprawdę niczym. Żadne studia nie dałyby im satysfakcji. Jeśli ktoś studiuje tylko po to, aby z bólem serca jakoś  „byle” pozdawać i pozaliczać nie powinien spodziewać się kokosów w przyszłym życiu. Stąd właśnie wziął się stereotyp nauczyciela. Funkcjonowanie tego stereotypu jest niebezpieczne, bo studenci wyznający go mogą zmusić się do pracy z dziećmi nie mając na to najmniejszej ochoty. Będą nauczycielami ze stereotypowego przymusu, a to nigdy nie prowadzi do szczęścia. Nie wolno wrzucać każdego do jednego worka z tymi, którzy marzą o pracy z młodzieżą i znajdą w niej przyjemność. To upraszczające.

NS