My - pokolenie 89

My - pokolenie '89

---

My - osoby dwudziestoletnie otrzymaliśmy szansę, o jakiej nasi rodzice nie mogli nawet marzyć. Czy jednak doceniamy dane nam możliwości? A może staliśmy się egoistami, którzy bez skrupułów biorą udział w wyścigu szczurów?

W styczniowej "Gazecie Wyborczej" ukazał się niezwykle radosny artykuł Magdaleny Janczewskiej traktujący właśnie o roczniku '89. W tekście "Wyrasta nam pierwsze pokolenie optymistów" dzisiejsi 19 i 20-latkowie przedstawieni są jako ambitni i pewni siebie ludzie, realizujący własne pasje. Autorka przytacza sondaż przeprowadzony przez CBOS, z którego wynika, iż owszem - chcemy rozwoju zawodowego, jednak przede wszystkim stawiamy na stabilizację i rodzinę.

Po zastanowieniu muszę podejść sceptycznie do wniosków wysuwanych w "Gazecie Wyborczej". Z moich obserwacji wynika, że przeważająca część rówieśników nie ma sprecyzowanych planów. Dziewczyny zmieniają pomysły na karierę w zależności od zawodu bohaterki nowego serialu, a chłopcy z blokowisk wolą zbierać się wokół puszki z piwem niż w szkolnej sali.

Oczywiście można założyć, że z nami tak nie będzie. My jesteśmy inni, kreatywni i uparcie dążymy do celu nie gubiąc po drodze marzeń. Ale czy na pewno? Nie możemy wiedzieć czy sobie poradzimy, ponieważ większość nie przechodziła jeszcze przez poważniejsze próby - nie wybierała między pasją a opłaceniem rachunków.

Chciałabym wierzyć, że należę do wyjątkowego pokolenia, które potrafi dopasować rzeczywistość do siebie. Jednak ideały, pasja, wiara i nieufność wobec kompromisu, to cechy większości dwudziestolatków i nie ważne, kiedy wkraczali oni w dorosłość. Ot, takie prawo młodości.

JD

Zdjęcia pochodzą z sxc.hu